maandag 30 september 2013

Voorzichtig

Heel voorzichtig probeer ik een stukje te schrijven omdat er veel van mijn hart moet. Mijn hart doet pijn, niet letterlijk, maar figuurlijk zoveel te meer. Denkende mezelf onder controle te hebben doe ik mijn dagelijkse dingetjes voor zover dat in deze hectiek past. Even de post ophalen die ik door de brievenbus hoor vallen. Maar het is toch maandag, dan komt er toch geen post meer en dat is ook zo voor de rest van de straat behalve hier. Hier komen de eerste rouwkaarten door de bus en na het lezen van de derde is het alweer raak. Ik moet ermee ophouden omdat de mist waar ik doorheen probeer te kijken echt verandert in water, ziltig water waarvan ik direct herken dat de oorsprong van deze enorme bui in de hoeken van mijn ogen schuilt. Hele lieve teksten die me ontroeren en waar ik eigenlijk ook trots op ben dat mensen dat denken en voelen over mijn moeder en over ons. 
Na een tiental minuten ben ik weer bij en herhaalt het andere Klinkertje de tekst waardoor ik erg uit mijn doen was. Gevolg; het begint nog een keer. Hoezeer ik mezelf ook probeer te "vermannen", het lukt niet erg.
En langzamerhand vind ik het ook niet meer zo erg, het moet er blijkbaar uit op momenten dat ik door eigen gedachten, door teksten of om andere dingen even uit mijn doen ben. Dat ken ik niet zo goed van mezelf, dat stuk van mijn persoonlijkheid want normaal ben ik redelijk stabiel.

Dit is niet normaal, het is geen normale situatie en voor de tweede keer in drie jaar tijd ben ik, op deze manier, uit mijn doen. Het verdriet over het moeten afscheid nemen van mijn ouders is groot. Het verdriet over het gemis maar meer nog het verdriet over de onrechtvaardigheid. De onrechtvaardigheid waarmee deze twee lieve mensen uiteindelijk hun leven tot een einde zagen komen. De ziektes die beiden is overkomen gun je niemand. Door die ziektes is het goed is als het einde er is. Het verdriet om het einde wordt er niet minder om.

woensdag 25 september 2013

Even niet

U kent vast die reclame wel van Melkunie met Peer Mascini, hij roept dan uit, na een geslaagd bommetje van een koe; "nu even niet".
Dat gevoel heb ik nu ook en is de reden dat ik even een pauze in het Bloggen ga houden. Er valt genoeg te schrijven maar ik voel me als al die sing a song writers. Als de hemel naar beneden valt of de ellende maar persoonlijk genoeg is dan schrijven zij hun beste nummers. Dat ga ik u niet aan doen hoewel er persoonlijk en ook in het gewone leven genoeg is om eens een fijne mening of een mooi verhaal over aan het zwart wit toe te vertrouwen.
Dat doe ik niet zoals u inmiddels begrepen hebt. Hoewel ik overloop van gedachten, verhalen en opnies laat ik ze voor wat ze zijn. Wie weet komen ze op een later moment nog eens op papier als de stofwolken zijn neergedaald en in beschouwing naar deze periode gekeken kan worden. Dat kan zijn maar ik beloof niets.

Tot een ander moment.

zondag 22 september 2013

Leedvermaak

U weet, ik kijk graag naar sport op tv en één van de leukste programma's is te vinden op Eurosport. Watts Zap heet het. Een verzameling van Bloopers in de sport die ze vergezeld laten gaan bepaalde muziek en geluiden. Door de manier waarop ze dat doen wordt het leuk en soms komisch, een enkele maal hilarisch. Leedvermaak is het eigenlijk, niet meer en niet minder en ik schaam me niet er lekker voor te gaan zitten.
Enig nadeel van het programma; het wordt vaak herhaald en het heeft geen vaste plek in de programmering. Wellicht met opzet, ik kan dat niet beoordelen maar het maakt wel dat ik een regelmatige bezoeker van de elektronische tv gids ben. 

Altijd even kijken of het er op is, een mooi programma voor een moment van verveling maar veel meer nog voor een moment van somberheid. 

vrijdag 20 september 2013

Uitgewoond

Het is vrijdagavond en een beetje uitgewoond van alle emoties zit ik op de bank naar een Amerikaanse sitcom te kijken. Van het soort die ik erg leuk vind maar vandaag gaat het een beetje langs me heen. 
Terug van het huis in Beekbergen waar ma al slapend is achter gelaten. Waar ze nu in alle besef komt van de beslissingen die ze heeft genomen. Niet, of bijna niet, meer verhuld achter het gordijn van altijd belangstelling hebben voor de ander, de ander die belangrijk is en bijna verlegen worden onder alle aandacht voor haar.
Maar ze is moe, moe gestreden om zolang mogelijk te blijven wie ze is ,maar ze kan bijna niet meer. Het leven begint haar zwaar te vallen en op steeds meer momenten is haar dat steeds beter aan te zien.
Bij het weg gaan zeggen we slaap lekker en welterusten. Dat menen we ook van harte maar we weten dat ze het er moeilijk mee heeft en ze kan dat bijna niet onderdrukken.

Zo zit ik op een vrijdagavond een beetje uitgewoond op de bank en kijk naar een Amerikaanse sitcom, ik zie het wel maar ik kijk niet, mijn gedachten zijn elders.

woensdag 18 september 2013

Pruttel

Het is weer eens zover, de printer doet het niet meer en ook na de consumptie van nieuwe cartridges neigt hij niet tot enige beweging. Hij geeft een foutmelding en kom er niet door. Ook nadat nog ergens vond dat ook de printkop op een bepaalde manier gedemonteerd kan worden en gereinigd was er geen andere mededeling dan de foutmelding. Niet iets van; dank u wel voor deze heerlijke schoonmaak, voel me weer lekker fris, nee niets van dat alles; foutmelding Inktsysteemfout 0xc19a0003. 
Een nieuwe printkop kost tussen de dertig en vijftig euro zo leert de zoektocht op internet en ik ben niet de enige met het probleem. Meer consumenten lopen tegen dit bekende probleem aan en dan denk ik; waarom is dat niet allang verholpen. we laten mensen naar de maan vliegen ( ja hoor echt gebeurd) en een ruimtesonde heeft het zonnestelsel verlaten na vanaf 1977 daarmee bezig te zijn. Hoe kan het dan bestaan dat we een probleempje met een printplaat, want daarop duidt de fout, niet verhelpen. Nu begrijp ik wel dat alles niet te lang moet meegaan want dan hoeft er niet geproduceerd te worden maar dit is wel erg grijs. Eigenlijk is het pruttel om maar eens een nieuw woord toe te voegen.
De printer wordt bij ons ook niet overdadig gebruikt maar net op het moment dat ie echt nodig is; foutmelding.


De kosten van een printer zitten overigens niet in de aanschaf maar in het gebruik en dus is de printer waardeloos, en deze dus in het bijzonder. Wij zijn in afwachting van de nieuwe, benieuwd hoe lang die meegaat.

dinsdag 17 september 2013

Relax

Inhoudsloos wordt deze Blog vrees ik bij het beginnen van deze Blog. Normaal ben ik bezig met alles om me heen en heb ik daarvoor belangstelling en welgemeende interesse. Nu is, door deze omstandigheden, mijn blik vernauwd tot een enkele situatie die zo ingrijpend is dat ik nauwelijks een blik opzij kan werpen. Slechts een paar keer in de afgelopen weken lekker kunnen relaxen en even ontspannen. Zoals een heerlijke wandeling het afgelopen weekend. Even heerlijk met vrienden door Radio Kootwijk gestruind, een plek waar zij nog niet waren geweest. Dat is het mooiste, als je ergens komt en het is mooi en onbekend. Bijna spannend, of je begint in een nieuw boek waarvan je weet dat het mooi gaat worden. Heerlijk was het er deze zaterdag want er was niet op regen gerekend, door ons. Na een minuut of tien wandelen begint het toch te regenen maar lekker zacht en bijna warm.
 Zelden zo lekker in de regen gewandeld. 
Regen die ook nog eens nu en dan pauze hield, ervoor zorgde dat de 
jassen uitgingen en bij de volgende bui weer aan. 
Geen wild gezien, jammer genoeg, maar op de terugweg even langs Veluws bekendste ijsloket in Hoenderloo en vervolgens via Groenendaal weer terug. Wat is Groenendaal is de vraag achterin de auto.  Dus even daar naar toe en langs de weg in het bos, in de richting van de Loenermark, een paar edelherten die vermomd leken als Schotse Hooglanders maar toch echte edelherten bleken. 
Drie in getal en mooi om te zien, zeker als e deze reuzen nog nooit gezien hebt. 

Heerlijk was het dus en na thuiskomst snel eten en naar Beekbergen; back to reality, terug naar de realiteit, maar dan met deze heerlijke middag in de bagage.

zaterdag 14 september 2013

Vrijdag de 13e

Gisteren was het vrijdag de dertiende, bijgeloof zegt je dan gevaarlijke situaties te mijden en er kan je zomaar van alles overkomen; gelijk de zwarte kat, onder een ladder doorlopen etc. 
Waar of niet waar is al eeuwen een twist tussen zij die geloven (in het buitenaardse) en zij die dat niet doen. 
Nu werd ik vorige jaar op vrijdag de 13e geopereerd en hoeft u niet te twijfelen in welke richting u mij moet zoeken. Het is voor mij fabeltjesland waar ik geen rekening mee houd terwijl ik me elke vrijdag de 13e wel realiseer dat het zo'n dag is. Onbewust houd ik er blijkbaar wel rekening mee. Maar mijden van situaties nee, wel bedacht zijn op. Toch werd ik gisteren bijna verrast door een situatie die ik niet zag, in het verkeer uiteraard. Ja eigenlijk zou ik dat als niet gelovige ook moeten mijden maar het kon nu eenmaal niet. Dus was er een situatie waarbij ik bijna met een mooie gang op een voorganger zou klappen. Het gebeurde niet want waar anderen veel geld betalen voor systemen als IDIS, wat staat voor Intelligent Driver Information System, heb ik mijn eigen Intelligent Driver Information System en die zat op dat moment naast me, mijn eigen Hyacinth; het andere Klinkertje.
Kijk uit zei ze terwijl ik nog afgeleid door een eerdere verkeerssituatie in de spiegels aan het kijken was. Ruim op tijd kon de snelheid worden aangepast en was er geen situatie meer.

Dat het gebeurde op vrijdag de 13e is waar maar het had net zo goed donderdag de 12e kunnen zijn. 

donderdag 12 september 2013

King

Ben even wat dingen aan het doen en de radio staat nog aan. Er is een liedje op die flarden van de beroemde toespraak van Martin Luther King laat horen.
I have a dream that one day.... Plots moet ik denken aan lang geleden toen het voor het eerst zag en hoorde. Het zal begin jaren zeventig zijn geweest en op de openbare school Jan Ligthart werden de lessen godsdienst verzorgd door ds. Bode ( voor een dominee een mooie naam, Herder like) en vervolgens door ds. den Arend. Een man die ik eerst niet goed begreep maar hij mij wel. Daar kwam ik pas veel later achter want op de opvolger van de lagere school, de mavo, mocht dezelfde man het godsdienstonderwijs verzorgen. Ben van dezelfde partij lid als je vader riep hij op gegeven moment, moe van de discussie met uw schrijver. Over het wel en wee van de wereld, over onrecht, het gebrek aan internationale solidariteit, de ellende in de wereld en de rol van zijn God daarin.
Dat hij lid van de Partij van mijn vader was natuurlijk een zwak argument maar hij raakte me er wel mee. Mensen die geloven en zich tot onze Partij rekenen was toen voor mij bijzonder.
Nu hoor ik de flarden van de speech van King en zie ik mezelf bijna in zwart wit terug in die tijd, op de tafel een projector en we gingen een film kijken met de dominee. Hij kreeg er zelfs meer tijd voor dus het moest wel een belangrijk film zijn. Een film waarin je beelden ziet van de mars van heel veel Afro Amerikanen ( toch vooral) die op weg gingen naar Washington. Om te demonstreren en om uiteindelijk door King op een toespraak te worden getrakteerd die nu nog als standaardwerk te karakteriseren is.
I have a dream is natuurlijk voor een aantal jaren al werkelijkheid geworden met een Afro Amerikaanse president. Daar durfden ze toen niet eens van te dromen, het is ook niet wat Obama er nu van maakt als president. Niet zo belangrijk, wel belangrijk is hij als symbool voor een grote groep mensen die nu nog leeft en in hun jeugd dat niet durfden te dromen van een zwarte president.

Dat is volgens mij nu ook de boodschap aan onze kinderen en kleinkinderen; als je een ideaal hebt wees niet te bescheiden in het geloven in dat ideaal. Cynisme kan je later altijd nog verscheuren maar heb nu een droom, een ideaal, leef, have a dream.
"And when this happens, and when we allow freedom ring, when we let it ring from every village and every hamlet, from every state and every city, we will be able to speed up that day when all of God’s children, black men and white men, Jews and Gentiles, Protestants and Catholics, will be able to join hands and sing in the words of the old Negro spiritual:
Free at last! Free at last! Thank God Almighty, we are free at last!"
Martin Luther King. 

maandag 9 september 2013

Moe

Ben een beetje moe, in de wachtkamer van de cardioloog. Mijn andere APK heb ik het genoemd aan het begin van deze dag. Zo is het ook wel een beetje, op de fiets en testen. Nu weet de oplettende lezer dat ik elke week fiets tijdens het uurtje fysio maar goed. Nu dus ook, een test op de fiets waar ik de tien minuten volmaak op een wattage van 200. "Kunt u nog verder" vraagt het begeleidende meisje? Ja kunnen wel maar ik vond het mooi geweest, de eerste zweetdruppels hebben zich al lang op mijn ronde, kalende hoofd gevormd. Dat begint met een paar parels maar al gedurig worden het er steeds meer. Tegen het meisje had ik al gezegd dat daar een grens lag voor mij want na deze inspanning een gesprek met de dokter. Geeft niets zegt ze nog, die is dat wel gewend. Dat zal best antwoord ik haar maar ik niet. Dus na bijna tien minuten en een wattage van 200 houdt ik het voor gezien. Kunt u echt niet meer vraagt ze nog? Nee echt niet hoor bezweer ik haar min of meer. Tien minuten later in de wachtkamer parelt het nog van het hoofd en heb ik alsnog spijt dat ik te lang ben door gefietst. Waarom nou toch, dit is echt iets waar ik een hekel aan heb, zweten in het openbaar. Ben het allang gewend van mezelf en tegelijk blijft het vervelend hoewel ik er bijna nooit iets aan kan doen. Behalve nu dus want deze uitbraak is het gevolg van mijn eigen prestatiegericht, onnodig maar toch. Het is hetzelfde als het roeiapparaat op de fysio, een onbedwingbare tegenstander, die mij altijd weer tot het uiterste weet af te matten. Dat moet ik niet meer doen zo verwijt ik mezelf nu, een beetje opgedroogd en wel voel ik me ineens niet meer droog achter de oren. 

zondag 8 september 2013

Kabelaar

Meestal ben ik wel snel tevreden met van alles. Niet snel klagen en als er al geklaagd wordt heeft dat meestal geen gevolgen. Klagen over sommige producten en diensten die gekocht zijn of worden afgenomen. Zo ook de kabelaar die we momenteel hebben. De vorige was er nog een van het type uit de tijd van de monopolisten. Een bedrijf wat de zeggenschap heet of had over een bepaalde dienst. Die bepaalde gelijk de kwaliteit en het serviceniveau. Die was meestal heel erg beroerd, altijd als er iets was de schuld bij de consument neerleggen, dreigen met rekeningen als de monteur voor niets kwam, etc. We klaagden weleens maar ach; wie niet.
Nu hebben we dus sinds anderhalf jaar een andere: de voormalig Nederlands monopolist op het gebied van post en telefoon. Die had zich ingekocht op het plaatselijke glasvezelnetwerk. Om de vorige kabelaar van een impuls tot klantvriendelijkheid te voorzien stapten ook wij over. Nu is de service van de ene monopolist vergeleken met de ander geen verschil en dus zijn op de huidige ook de nodige dingen aan te merken. Grootste bezwaar is dat de verbinding erg onregelmatig is, dan weer een downloadsnelheid van 1 mb en dan weer van 45. Het huidige abonnement is voor 50 Mb downloadsnelheid, nooit gehaald maar daar zeg ik al niets meer van.
Zoals u weet: waar je mee omgaat wordt je mee besmet en onze schoonzoon is erg te spreken over onze voormalige kabelaar  en inderdaad, de service en de klantvriendelijkheid en de producten zijn aanmerkelijk verbeterd. De downloadsnelheid ligt zowaar twee maal zo hoog als de onze. Door de omstandigheden zijn we niet toegekomen aan verder bespreken of we een wisseling aan doen. De vorige kabelaar heeft bovendien deze week ook nog de prijzen vastgezet en het zou een besparing betekenen. Krijgen we deze week van onze huidige kabelaar een brief in de bus: uw abonnement wordt omgezet in een andere: dubbele downloadsnelheid, en andere leuke dingen.

Ik zeg alleen maar; "hoe is het mogelijk"?

zaterdag 7 september 2013

Mezenlaan 99 Dieren

http://www.funda.nl/koop/dieren/appartement-48897673-mezenlaan-99/omschrijving/

Social media

Ben op Twitter, Facebook en wat al niet meer. Kunt u me volgen maar dat kan alleen als ik er ook wat op zet. Als ik wat te melden heb, hoewel er vandaag weer eens wat te melden viel. Het andere Klinkertje en ik hebben op een lot van de Postcodeloterij een fiets gewonnen. Die werd vandaag bezorgd nadat we een aantal weken geleden een keurige brief kregen waarin de prijs stond. Ook de verdere afhandeling, binnen een paar weken wordt er contact met u opgenomen en die weken waren bijna verstreken en werden we gisteren gebeld. Wanneer de fiets bezorgd kon worden? Na een afspraak gemaakt te hebben was ie er dan vandaag; de fiets. Drukke kleuren en beletterd zodat iedereen kan zien dat ie van de Postcodeloterij komt, maar goed, maakt niet ui. Het andere Klinkertje heeft voor het eerst in jaren een klein stukje op de fiets gezeten en het leek zowaar goed te gaan. Nu nog de valhelm aanschaffen berichtte ze bij terugkomst. De fiets heeft een lage instap en dat staat haar zeer aan, en de handvatten zijn fijn wat een niet onbelangrijk detail is.
Social media dus waar ik meer de volger ben. U kent ze wel, mensen die liever bij een ander in de keuken kijken. Waarom weet ik niet maar ineens moet ik hieraan denken: Nederlanders in het buitenland: wel kijken, niet kopen. Daar heeft het wel iets van weg. Zo ben ik ook wel een beetje, op Facebook per ongeluk verzeild geraakt maar op Twitter weer zeer bewust. Facebook kan ik wel waarderen omdat de tijd van een kaartje schrijven voorbij is. We hebben nu telefoon maar vooral internet en om die manier van het wel en wee van familie en vrienden op de hoogte te blijven is mooi. Zo lezen we nu ook regelmatig wat van familie waar we anders niet mee zouden bellen, niet snel althans. De kans op contact bleef altijd beperkt tot de enkele bruiloft en begrafenis. Nu lees of zie je af en toe van de meeste familieleden wel iets. Is het een zegen voor mensheid? Echt waar ik weet het niet, het is in ieder geval een zegen voor de mensen die minder graag bellen en meer zien in wat schrijven, meer zeg ik er niet over.

donderdag 5 september 2013

Eenzijdig

De dagen verlopen volgens vast pandoer, in de ochtend naar ma en in de avond naar ma. Daartussen speelt zich nog iets van het gewone leven af. Boodschappen, soms een beetje schoonmaken, beetje schrijven, soms muziek luisteren, koken en zojuist de monteur van de centrale verwarming ontvangen die steeds meer kuren begint te vertonen. Het is de derde keer dit jaar dat een monteur is geweest voor onderhoud en/of reparatie. Het is maar zelden dat monteurs tegen ons zeggen, en misschien herkent u dat wel of is het u ook al eens opgevallen, dat zo’n monteur zegt;”dat heeft mijn vorige collega ( die ik waarschijnlijk niet ken) goed gedaan”. Het is bijna altijd het beschimpen van de vorige collega; dat had hij kunnen weten of kunnen zien. Soms komt er ook weleens; onbegrijpelijk hoe hij de boel zo heeft durven achterlaten. Zo ook vandaag; behalve de klacht waarvoor de monteur kwam merkte hij al snel op dat ook het expansievat stuk was. Onbegrijpelijk dat de vorige monteur dat niet heeft gemerkt want dat moet toen ook al zo zijn geweest.
Ik geloof de aanwezige monteur altijd en geef hem zeker gelijk. Er is voor mij ook geen enkele aanleiding om in discussie te gaan; ik heb van dit soort technische zaken een beetje basiskennis maar dan houd het op.
Dus in dit soort zaken is het altijd de laatste monteur die ik gesproken heb, die monteur heeft gelijk. Dat er weer een volgende komt die ook als zou hij iets diametraals beweren; de monteur heeft altijd gelijk. Behalve automonteurs maar daarover berichtte ik al eens tijdens mijn laatste bezoek aan de garage.
Voor sommige mensen is dat ook een tweede natuur en zelfs in de politiek kom je dat wel tegen; mensen die een mening hebben welke gebaseerd is op de laatste persoon die ze gesproken hebben. Dat maakt het lastig om inhoudelijk mee te praten, om afspraken mee te maken en maakt het zeker lastig om nu echt te weten wat diegene nu echt van iets vind. Of omdat wat ze vinden, wat ze nu vinden, omdat dat is omdat de laatste die ze gesproken hebben dat ook zo vindt.
Zoek het maar uit. Dat vind ik zelf nogal verwerpelijk en zeker als je uit ideologische overwegingen in of bij de politiek betrokken bent. Dat geldt dus niet voor die arme man die op zijn zolder geïnteresseerd staat te kijken naar een andere man die zijn verwarmingsketel onder handen neemt. Die heeft met zijn, van oorsprong Poolse, gebrom wat mij betreft volkomen gelijk.


dinsdag 3 september 2013

NvJ

Licht aan einde tunnel
Het gaat beter, met de woningmarkt, de industrie en de Duitse economie. Geen apart blok op Teletekst om dat te melden, geen extra nieuwsuitzendingen. Niets van dat alles, en waarom niet? Is het nog steeds zo dat goed nieuws maar kort nieuws is. Dat er liever problemen worden gemeld dan oplossingen. Dat de economie groeit maar dat we er niet over mogen juichen. 
Wat is dat voor een mentaliteit bij journalisten, of in ieder geval wat er voor doorgaat. Was het vroeger een beroepsgroep die verslaggever werd genoemd, nu zijn ze verworden tot nieuwsmakers in plaats van nieuwsverslaggevers. De pers is een onderdeel van het probleem in Nederland, zo is mijn stelling inmiddels. Dat geldt overigens door alle politieke voorkeuren heen. Denk maar eens aan het tv debat met Fortuin waarbij Witteman een zeer dubieuze rol speelde. Niet ter bescherming van het miezerige mannetje van mijn partij maar om aan te geven waar de macht van de (tv)journalistiek zijn grenzen niet kent, en dat volgens mij nog steeds niet doet. Zo ook nu, blijkbaar is het interessanter om te benadrukken waar, of wat, niet goed gaat dan eindelijk de broodnodige, en nu behaalde, successen te benadrukken. 
"Waarom gaat nu echt in de journalistiek" zou onderwerp moeten zijn van een mooie wetenschappelijke studie. De bond van journalisten zou hiervoor moeten gaan strijden, de NvJ, leidt een onopvallend bestaan maar nu kunnen ze zich onderscheiden.
De invloedsmeter van de journalistiek zou moeten worden ontwikkeld en bij elk programma als waarschuwing moeten worden getoond. Zoals de resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst zo zou hier moeten gelden: de journalist heeft zonder last- of ruggespraak zijn artikel kunnen schrijven, de kleur is bepalend voor de voorkeur van de journalist. De VVD wordt blauw aan gegeven,  de PvdA rood met helaas een blauw randje, D66 met groen/blauw, CDA met groen, de populisten van Wilders met bruin en de ouderenpartij krijgt grijs. 
Dan weet de lezer uit welke hoek de wind waait. Het moet wel eerlijk gebeuren, op straffe van een Berufsverbot, dat lijkt me een mooi en uitvoerbaar plan. 

En nu gauw dat extra blok op Teletekst, extra edities van de kranten, extra nieuwsuitzendingen: Het gaat beter met de BV Nederland.

maandag 2 september 2013

Tegenop zien

Ondanks alle dynamiek hier gaat ook het andere, gewone, leven door. Daarvan kan ik me niet afzijdig houden en dat maakt wel dat ik op zie tegen het voortzetten van de dagelijkse gang van zaken.
Ga zo nog even naar Beekbergen en dan vergaderen, althans een poging doen.
We zullen zien hoe het gaat en anders ben ik weg. Iedereen die het moet weten is op de hoogte en moeten er maar rekening mee houden. Gaan zien hoe het loopt en anders weg. Ik zal u op de hoogte houden, voor zover ik er toe in staat ben.

zondag 1 september 2013

Verhuizen

Vandaag ga ik nog verhuizen”, zo meld ma als we binnenkomen. “Dat is mooi ma”. Ze heeft uiteraard nu ook al een kamer, niet zo groot maar wel mooi, het is de logeerkamer en dus voor tijdelijk.
Nu is alles tijdelijk en zo ook de bewoners van dit huis, die gasten worden genoemd. Een mooie kamer op de begane grond is haar deel zo horen we een tijdje later. Anderen komen ook op bezoek bij ma. Het andere Klinkertje en ik laten haar in dat gezelschap achter. We gaan het kleine beetje boedel van ma verhuizen, eerst nog even hard werken en vervolgens de leuke dingen. Voor ons zijn de leuke dingen; lampen op de goede plek neerzetten, wat schilderijen ophangen en zo meer. Hoe langer we bezig zijn, hoe meer het besef tot ons doordringt, dit zijn de laatste dingen die we voor haar kunnen doen.
Dit is haar laatste kamer, verder komt het leven niet meer. Zo komt bij ons ook ineens de realiteit naar binnen. Inmiddels twee en halve week bezig met bezoeken, regelen, huizen en overhuizen. En dan ineens dat besef van, hoe mooi de kamer ook is, het is definitief haar laatste plek.

Bij het overhuizen van het verpleeghuis naar dit huis, en dus naar de logeerkamer zou er tenminste nog één keer worden verhuisd. Een verhuizing naar de definitieve kamer in dit fijne huis.  Die laatste verhuizing kwam, zoals alles de laatste weken, heel snel en onverwacht.