Apart

Het is Pasen en meestal proberen we dan ons gezin te verzamelen om gezamenlijk te eten. Niet ter ere van Onze Lieve Heer en zijn avonturen rond deze periode van het jaar . Nee, als bijeen zijn van de familie. Dat maakt nu dat de tafel waarop de laptop meestal staat verdwenen is onder een Paas tafelkleed waardoor ik nu op mijn eiphone u een Blogje schrijf. Het ging vandaag niet zoals gedacht. Onze oudste en één van de kleinzonen ziek. Dat wordt rustig aan tafel want inmiddels met hun vieren, dat is wel erg rustig aan tafel maar u kent ons inmiddels een beetje. We proberen ook nu weer het beste van de dag te maken en dat gast vast lukken. Muziek staat aan, op een ander scherm de Ronde van Vlaanderen meekijken. Intussen ook nog een deel van de voorbereidingen van het eten doen. Mijn dag kan niet stuk, alleen een zonnetje zou het nog erg goed doen als toetje van de dag. Te koud voor de tijd van het jaar en een Witte Pasen, het is wennen maar zoals u weet went alles. De Paus heeft niet in het Nederlands voor de bloemen bedankt, de afbraak van de RK kerk gaat maar door. Zou onze Lieve Heer er een boodschap aan hebben gehad? Zelf weet ik dat uiteraard niet en ik heb er ook geen boodschap aan. Pasen is, net als Kerst, een gezelligheidsfeest en dat zal ook zo blijven.

Joehoe

Het is zaterdagochtend en ik wacht tot de rijs van het deeg goed gaat zodat we over een uurtje kunnen spreken van brood. Het is zo'n moment dat je even met je handen in ( in mijn geval, het spreekwoordelijke) haar zit. Even een moment niets te doen en wachten op wat komen gaat. Dat mag ook wel weer eens even. Een moment van stil staan en even kunnen overdenken, daar neem ik te weinig tijd voor, de waan van de dag regeert als ik niet oppas. Van dag tot dag gebeuren er allerlei zaken waar je soms wel en soms helemaal niet op zit te wachten. Gisteren weer eens de benenwagen gepakt en heerlijk een stuk door de aangeharkte natuur van de Loenermark gewandeld. Het valt op dat er veel verschil zit in het onderhoud van de verschillende natuurorganisaties. Het natuurgebied gisteren is in beheer bij het Gelders Landschap terwijl we meestal wandelen in de terreinen van Staatbosbeheer of Natuurmonumenten. Dat heeft een andere manier van beheer waardoor het soms wat parkachtiger overkomt, meer dan bij Natuurmonumenten of Staatbosbeheer het geval is.  

De natuur is overigens ook online te volgen via allerlei webcams, om mensen te betrekken, bewust te maken, de mogelijkheid te geven om natuur in de huiskamer te zien en te ondergaan. Het beste is toch om er zelf op uit te gaan, en zo dus ook gisteren. Geen mooi weer, helemaal niet maar wel even op andere gedachten, even lekker eruit en even goed bewegen want een paar bultjes hebben we nog wel beklommen, soms is dat bewust, doemen ze als het ware voor je op, soms heel onbewust en gat het heel geleidelijk. Dat gevoel in je benen als je uiteindelijk weer in de auto plaats neemt en je benen/ spieren zich weer wat ontspannen. 

Voldaan is de beste omschrijving voor dat gevoel. Waarom dan toch (te) weinig wandelen? Hoewel we redelijk over onze eigen agenda kunnen beschikken kan dat soms ook niet, erg? Nou nee maar als je zo aan de wandel bent heb je de rust je dat jezelf af te vragen, en goede antwoorden zijn er niet. Gelukkig is een wat rustiger  week in het verschiet en ik hoor zojuist dat de Oehoe jongen al wat groter worden. Dat gaan we even met eigen  ogen bekijken, woensdag a.s. zijn we voor niemand bereikbaar, u weet waarom.

de Keizer

Zoals beloofd voor een week of wat geleden, even wat minder. Even af van de dagelijkse druk om wat te schrijven. Een writer's blok of Blog, van beide dus niet maar wel even een pauze ingelast vanwege drukke werkzaamheden, al dan niet zelf opgezocht.
Waar had ik nu een leuke Blog over kunnen schrijven in de rustperiode waarvan ik nu denk, gemiste kans. Dat zijn er meer dan twee en u weet het, als het er meer dan twee zijn moet je kiezen. De eerste die me te binnen schiet zijn de nieuwe kleren van de keizer. U kent ongetwijfeld het sprookje dus dat ga ik hier niet uitleggen maar wel de moraal van dat verhaal. Hoogmoed en ijdelheid komen voor de val. Bovendien is er niemand die durft te zeggen dat ( bijv. de keizer) in zijn blootje loopt totdat iemand de durf heeft om het wel te zeggen. Nu wordt de boodschapper meestal niet beloond voor dergelijke boodschapper dus u bent gewaarschuwd. Waarom dan toch de kleren van de keizer? Was aanwezig bij een vergadering waarin een stuk werd besproken wat nogal nietszeggend was. Een visie moest het voorstellen die samen met het volk gemaakt is. Als dat laatste zo is mag je er al bijna niets meer over zeggen behalve hoe fijn dat gegeven is, aan de inhoud mag je dan niet meer geraken want het volk heeft immers gezegd dat het zo moet. En als het volk dat wil, ja dan is dat zo en mag je er geen eigen opinie op na houden. Oh, oh, dat mag ik eigenlijk ook weer niet zeggen. Het is heel gecompliceerd geworden, gecompliceerd als politici niet meer zeggen wat ze vinden maar zeggen wat het volk vind. Het is een uitholling van de democratie als je de agenda laat bepalen door het "Gesundenes Volksempfinden", in het Nederlands wordt dit fenomeen meestal aan geduid als onderbuikgevoelens. In die één op één vertaling geloof ik niet zo. Terug naar de kleren van de keizer omdat in die bijeenkomst het volk aan het wordt kwam; die vonden het geweldig hoe dit proces, naar een stuk wat niet zegt, is gelopen. Dat wordt dan ook nog door de politieke vertegenwoordiger en de bestuurders onderstreept. Niet een keer stond er een klein jongetje op, zoals in het sprookje, die zei; hier staan wel veel woorden op papier maar ze zeggen helemaal niets. U wijst naar een stip op de horizon maar die stip is voor niemand te herkennen, sterker nog; die stip is zo hypothetisch, zo ver weg, zo vervaagd in wollig en nietszeggend taalgebruik; "u heeft het eigenlijk over niets".
Dat gebeurde dus niet, er was geen klein jongetje of meisje te vinden die de moed had er iets van te vinden, allemaal bang voor de burger die straks weer zijn of haar stem moet uitbrengen.
Moet ik me er dan druk over maken, ach eigenlijk ook weer niet. Het is een stuk waarvan bijna iedereen weet dat het onder in de la gaat belanden, maar ook dat zeggen we maar niet tegen elkaar. Alhoewel; laat ik het dan zeggen; het beland onder in een lade en gaat er nooit meer uitkomen. Weg visie, weg geld, hallo toekomst.

Blogloos

Vandaag en morgen niet.

Weg

Na een hele drukke weekend waarin van alles gebeurde is het nu even rustiger, alhoewel. Op het toppunt van de stress ben ik in mijn hoofd bezig met de volgende gebeurtenis, een vergadering ergens in deze gemeente.
Dat wil ik u toch laten weten, dat ik niet te lui ben om deze Blog te schrijven of een andere smoes heb met alle tijd die ik ter beschikking heb. Ben bezig om een hectisch leven in de hand te houden, dat klinkt dramatisch maar dat bedoel ik niet zo. Het is soms lekker rustig om me heen, alles kabbelt lekker voort. Dan ineens, ineens breekt de pleuris uit en ben ik alleen bezig en werk ik weer toe naar een redelijke toestand van rust, regelmaat en reinheid. Naar een overzichtelijk leven, de hectiek vind ik prachtig maar alleen omdat ik weet, vermoed ik bij deze zelfanalyse, omdat er daarna weer een toestand van enige rust optreed. Kort en goed, ik moet gaan.

Cantharel

Deze week in de Cantharel afgesproken met iemand. Nu was ik al een poosje niet meer in een dergelijke gelegenheid geweest. Het was een hernieuwde kennismaking met de drukke vluchtige wereld. Zodra ik binnenkom is de functie van dit motel duidelijk. Rechts van me een grote desk met vier dames erachter die elke vraag aankunnen, althans dat willen ze uitstralen. Alles is duidelijk in de hal; op de balustrade is een soort van kennismaking begonnen met mensen die elkaar kennen of gekend hebben, die indruk maakt het althans. Dan is er soort van binnenhal gecreëerd met gordijnachtige rollen die je een beetje laten zien wat er in de zitjes, die zich erachter bevinden, te doen is. Dan is er, als je zou doorlopen, een grote zaal te ontwaren waar voor een deel nog wordt ontbeten ( tot 11u waarschuwt een bordje in de hal). Aan de rechterkant, bij binnekomst, nog een grote zaal maar weer anders van opzet. Deze lijkt vooral bedoelt voor de mensen die in de gaten houden wie zich aandient vanaf de parkeerplaats want regelmatig komen er mensen vanuit de zaal nieuwkomers ophalen en tronen hen dan mee die zaal in. 
Mijn plaats beperkt zich voorlopig even tot de grote hal, en ik vind dat niet erg, een klein kwartier te vroeg mag ik me verheugen in een oude hobby, mensen bekijken vanaf de zijkant. Waar ik zelf een redelijke hekel aan heb, als langs van die terrassen loopt en je bekeken voelt of erger, als je een dergelijk terras oploopt en mensen kijken je aan; wat moet jij nou hier. Omgekeerd doe ik het dus graag in de wetenschap dat er genoeg mensen rondlopen die geboren lijken te zijn om bekeken te worden. Die ervoor gaan zal ik maar zeggen; zo van; kijk mij eens even…deftig, stoer, mooi, etc. zijn.
Schamen doe ik me niet gauw en ongegeneerd kijk ik naar de mensen die binnen komen wandelen. Met tassen, tasjes, de lange mantel over de arm, met de iPads onder de arm, nonchalant, druk, nerveus, gespannen, net iets te relaxed, u zegt het maar, maar in kwartier scoor ik ze allemaal.
Belandt ben ik zelf inmiddels op een dergelijke plek, waarin je risico loopt bekeken te worden. Door een goede opstelling van het meubilair lijkt het alsof ik zit te kijken naar het spektakel wat zich in deze hal afspeelt vanachter een one-way screen. Ja, dat is een Engels woord voor een spiegel die dat slechts eenzijdig is, de ene zijde is een spiegel maar vanaf de andere kant kan je gewoon kijken. Zo kijk je naar een scene waarin jezelf geen rol speelt, althans zo voelt het.
Om me heen zitten mensen te praten of te wachten, net als ik nu. Een grijzende man heeft een uitdrukking op zijn gezicht of het erg ingewikkeld is, In ieder geval bekijkt hij zijn laptop of hij met erg ingewikkelde materie bezig is. Zolang ik op die plek zit houdt hij dat vol, nu en dan wat intoetsend. Wat een bijzonder wereldje is het toch, zijn wij toch, bedenk ik daar zittende, in die hal.
Het was duidelijk het wereldje van de mobiele, snelle, adviserende, deals makende mannen en vrouwen, voor het beeld; veelal in mantelpakjes en pakken. Het was interessant er weer eens binnen te stappen. Het wereldje te bekijken, de mensen te zien werken aan hun, ongetwijfeld, belangrijke zaken. Het is alleen de oppervlakkigheid waarmee dat lijkt te gebeuren die maakt dat het aanvoelt als een theater waar ik was, in een toneelstuk waar het publiek aan mee moet doen. 
De meneer met wie ik een afspraak heb arriveert en dat betekent einde voorstelling. We lopen even te zoeken naar een plek in de grote zaal, rechtdoor. Hier worden we door een koffiejuffrouw weg gestuurd met de mededeling dat hier geen plaats was en een groot gezelschap verwacht werd. Het was voor ons beiden lang geleden dat we zo, door een zich belangrijk voelende juffrouw, werden weggestuurd. Al lachend hebben we een nieuwe plek gezocht en ons daar aangepast aan de geldende mores.
Wat dat betekent probeer ik u nu al een poosje duidelijk te maken. Het was in ieder geval een bijzondere ochtend, zoveel is duidelijk.

Blauwtje

De laatste tijd was er wat veel blauw te zien op deze Blog, in ieder geval een aantal keren de melding dat er geen Blog is of zelfs helemaal geen melding. Het inmiddels beruchte blauwe blok ( een blauwtje) waarop de mededeling is dat er geen Blog is en ik misschien wel vergader of iets anders doe Is er iets aan de hand? Is de computer defect? Heb je je abonnement niet betaald? Ben je ziek? 
Allemaal niet waar. Het was ook niet dat ik geen zin had maar zoals alles in het leven ( nou ja veel) is het een kwestie van kiezen, van keuzes maken. In wat chiquere taal heet het dan, kwestie van prioritering. Je time management is niet op orde, iedereen heeft 24 uren in een etmaal en het is maar jij ermee omgaat. Drukte is een gevoel, een emotie die je kan beheersen, dus doe dat ook.
Meestal kan ik me wel redelijk ontspannen als ik een Blog schrijf, dus is het een prettige bezigheid die soms meer van mezelf laat zien dan met al dat praten. De laatste weken waren ook erg druk en toch zag ik wel kans de meeste dagen een Blog te schrijven dus dat is geen excuus. De laatste week was ook weer erg druk, zowel in afspraken als in mijn hoofd. Veel om over na te denken, veel om aan te denken ( dat is wat anders) en veel afspraken op verschillende plaatsen. Het ziet er naar uit dat het jaar richting de verkiezingen er niet veel anders uit gaat zien dus ook in die zin zal het niet de eerste en zeker niet de laatste periode zijn dat er even geen Blog verschijnt. Misschien stap ik wel af van het dagelijks laten weten dat er geen blog is noch komt, die dag. Nu en dan verschijnt er dan een Blog en u moet dan maar af en toe even kijken of er wat is of schrijft zich in voor een RSS feed. Krijgt u fijn een bericht als er weer een nieuwe is. Om nog even duidelijker te worden, ik schrijf voor mezelf en niet omdat u erom vraagt. Dat u mag meelezen is mijn presentje aan u maar als er even geen presentjes zijn, dan is dat zo.
Tot de volgende

 

Nee

Blog, vandaag niet

Fysio fitterder

Bijna een jaar ga ik trouw elke week naar de fysio/ cardio fit. In het begin éénmaal in de week, dan een poosje twee keer en nu alweer een aantal maanden éénmaal. 

Voel je je een beetje goed?  “Gaat het goed” is de vraag die eigenlijk maar één antwoord kent. Als je dat niet doet en daar een ander antwoord geeft kijkt het fysio meisje toch een beetje verbaasd. Zo van; verrek, mijn vraag kan meerdere antwoorden opleveren. Zelf maak ik er wel een beetje een sport van om niet de sociaal wenselijke dan wel de verwachte antwoorden te geven.

Zo na een jaar zijn ze daar wel wat op ingespeeld en als variant probeer ik nu weer het sociaal wenselijke antwoord. In ieder geval het antwoord te geven wat ze verwachten, in de normale situaties. Dat levert wel weer grappige momenten op. Vraagt fysio meisje; Hoe gaat het? Zeg ik; het gaat uitstekend, en kijkt ze me toch verbaasd aan. Zo van; dat kun je toch bijna niet menen, gaat het echt goed. 

Ze blijft even staan om te horen of er nog meer komt. 

Dat zat er vandaag niet in want ze heeft mijn programma veranderd, in ieder geval doet ze er heftige pogingen toe.

De loopband die al niet zachtjes ging was nog verder opgeschroefd, nu kan je op het apparaat het programma een beetje bijstellen. 

Na 4½minuut hard gelopen te hebben tegen een bult van 4% ging langzaam maar zeker een beetje het licht uit dus de band wat langzamer gezet. 

Dat ontging het fysio meisje niet en even later stond ze bij me aan de band; Gaat het niet?

Ik was te moe om nog een gis antwoord te verzinnen maar ik ben nu erop bedacht.

Dat gebeurt me geen tweede keer;

Het staat;  fysio meisje 1 - uw schrijver 0